Jokatzen hasi eta entrenatzaile bukatu. Nola?
Jubeniletara arte jokatu nuen. Gero, lanean eta ikasten hasi eta utzi egin nuen. Denbora batera, ikasketa akademia bat ireki nuen, eta neska seniorren taldea etorri zitzaidan, kamiseta eske. Ia ez zegoen emakumerik kiroletan, orduan; atletismoan bakarrik. Erosi egin nizkien. Eta pare bat urtera, entrenatzailerik gabe geratu zirela eta, eskatu egin zidaten, eta ni, animatu!
Non entrenatzen zenuten?
Baldintzak ikaragarri txarrak ziren. Inork ez gintuen nahi. Mutilen taldeak Biterin zituen aldagelak, baina ez zuten partekatu nahi. Ez genekien non sartu, eta orain anbulatorioa dagoen horretan zegoen etxean sartu ginen; tablak eta ladrilloak erosi nituen, eta hantxe hasi ginen. Ura sartzen zen toki guztietatik! Arraunlariak ere han aritzen ziren. Eta jokatu, Atsegindegin egiten genuen. Denetarako balio zuen, aparkaleku, zelai... 1975 ingurua izango zen.
Hala ere, marka politak egin zenituzten...
Titulu probintziala eta bigarren mailara igotzea lortu genuen. Baina ez genuen oihartzunik izan; ez ginen inoren bigarren platera ere. Etapa horretan, kiroldegirik gabeko talde bakarra izanda, eta oihartzunik ez genuela izan ikusita, begirale eta probintzia mailako entrenatzaile tituluak atera nituen. Mutilen senior taldea entrenatzen ere hasi nintzen; probintziako 1go mailan zegoen, eta bigarren mailara igo ginen. Orduan, federazioa seriago jarri zen, kiroldegi batean jokatu behar genuela eskatzen.
«Talde bakarrenetakoa ginen, kiroldegirik gabea; Atsegindegin jokatzen genuen!»
Eta horrela hasi zinen kiroldegi bat eraikitzearen aldeko borrokan?
Denetik egin genuen! Manifestazioa, plano eta bozetoak marraztu, arkitektoekin elkartu... Udalak esaten zuen Atsegindegi zela zeukan terreno bakarra, eta orduan, bertarako plano bat egin nuen, poxpolo kaja baten modukoa. Nire egoskorkeria ikusita, azkenean, terrenoak erosi zituen udalak, eta orduan, bi pista eskatu nituen. Tokirik ez edukitzetik, bi pista izatera pasa ginen. Klub askoren inbidia izan ginen! Nahiz eta orain askok kritikatu egiten duten, oso kiroldegi konpletoa lortu genuen.
Zein lorpen gogoratzen dituzu modu berezienean?
Neskekin Erregina Kopako azpitxapeldun izan ginen, eta hurrengo urtean Europako Kopa jokatu genuen; han, Lisboari irabazi genion, baina Alemania gehiegi izan zen!
«Ia ez zegoen emakumerik kiroletan, orduan; atletismoan bakarrik»
«Bigarren mailara igo ginen, eta ez genuen oihartzunik izan; ez ginen inoren bigarren platera ere»
Gainbehera ere izan zen...
Denetik gertatu zen. Mutilekin bigarren mailarako igoera jokatu behar genuenean, Logroñora joateko dirua eskatu genuen Kirol Elkartean, baina ezetz esan ziguten. Orduan, planteatu genuen elkartea utzi eta Eskubaloi Kluba izatea, baina 3garren probintzialeraino jaitsi beharko genuen. Mutilak prest zeuden kategoriaz jaisteko, baina Gaztelu taldearekin fusionatzea lortu genuen: aurreneko probintzialean geratu ginen, eta taldeak elkartean segi zuen. Gero, hiru denboraldi egin nituen Euskal Federazioko zuzendari tekniko lanetan, eta 90ean, Hernanira itzultzean, bi eskubaloi klub zeuden. Mutilek urteak zeramatzaten aurreneko probintzialean eta entrenatzaile izateko eskatu zidaten. 42 talderen artean igotzea lortu genuen; oso igoera polita izan zen. Gero, neskek eskatu zidaten laguntzeko, denboraldi erdian, jaisteko zorian baitzeuden. Neretzako momentu inportantea zen, orduan ia jokalari guztiak hernaniarrak baitziren. Lortu genuen mantentzea, baina hurrengo urtean jaitsi ginen; 93-94 urteak izango ziren. Juan Carlos Becerril presidentearekin segi zuen pixka batean klubak, baina kluba erreta zegoen, ordurako.
Orain taldea sortu da berriro. Pozik? Zein gomendio egingo zenizkieke?
Ilusio haundia egiten dit. Zaila da zerotik hastea, eta babesa merezi dute. Merito haundia dute. Eta jokalariei, esango nie–ke konstanteak eta diziplinatuak izateko, eta laguntasuna garrantzitsua dela; eskubaloia taldeko kirola da.