«Feminismoa eta umorea uztartzen ditugu»

‘Erraiak’ eta ‘Tractatus’ liburuek bat egiten dute ‘Erractus’ emanaldian. Nondik dator errezitaldi hau sortzeko ideia?
Ezer baino lehen, esango nuke, el­karrekiko miresmen politiko-literario batetik datorrela. Maite­min­du egin ginen hasieratik: el­karren lanak ezagutu eta ondoren geu elkar ezagutu. Gero, Du­ran­goko Azokan, bi liburuak aur­ke­zteko aukera izan genuen. Hiru­rok zerbait egitea pentsatu ge­nuen, eta bi obrek zituzten el­ka­rrizketa gaitasuna zela-eta, se­gituan hartu zuen errezitaldi itxura. 

Zer aldarrikatzen du ‘Erractus’ emanaldiak?
Bi lanek hainbat gai jorratzen di-tuz­te, denak ikuspuntu feministatik. Familia, indarkeria, kla­se iden­titatea... jendarte honen mi­se­riak, finean. Denak feminismotik, baina baita umo­retik ere. Bai­na esango nuke ema­naldi hau, dis­kurtso eta gorputzez pla­za-har­tze indartsu bat dela, ezer bai­no gehiago. Bes­talde, euskal litera­turan ere, arrakala bat dela esango nuke: hiru emakume, sor­tzaileak eta feministak, aho­tsa altxa eta plaza hartuz...  hor ere badu bere kritika puntua.

Hiruk osatzen duzue taldea: zuk, Kattalin Miner, Jule Goikoetxeak eta Danele Sarriugartek. Zer eskaintzen dio bakoitzak funtzioari?
Hasteko, Jule eta Danelek be­raien lanak jarri dituzte plazan, eta beraz, horiek dira ema­naldiaren oinarri. Nere­tzako sekulakoak di­ra bi obrak, barrenak eta burua irauli zizkidatenak; hasieratik irudikatu genituen elkarrizketan. Hiruok hala bizi dugu, eta  ba­­tera egin dugu lana beti, testuak izugarri landuz. Egia da, ba­tek agian tonuan ekarpena egiten duen bitartean, besteak eszenatokian, edo testu aldaketan egiten duela... Baina oro har, elkarrekin lan egiten dugu. Es­ze­nato­kian, diotenez, hiru pertsonalitate bereizten dira, hiruak oso indar­tsuak baina ezberdinak... 

Performance itxura duen errezitaldia da. 
Ez dakit zenbat duen performancetik, baina egia da gorputza jar­tzen dugula erdigunean, eta azalpenak soberan daudela. Austeroa da eszenaratzea, hala bilatu du­gulako, eta indarra gure ahots eta mugimendu sotiletan dagoelako. Bilatu ere, hi­tzez beteriko kolpe bat bila­tzen dugu akaso, baina hori hartzaileak esan behar.

'Bakea ez da existitzen, feminismoa bai' esana aipatzen duzue behin baino gehiagotan. 
Hori Juleren perletako bat da. Berak agian beste zerbait esango luke, baina nik uste esaldi honek zer pentsatua ematen duela beti, eta hor indarra. Guk galdetzen dugu, zer da bakea? Norentzako bakea da? Nork definitzen du? Bakea gezur bat da, edo fikzio politiko edo semantiko bat, ez da iritsi eta bukatzen den gauza bat, ba­tzuen bakea beti da besteon -emakumeon, sarri- miseria edo gerra, eta guk diogu bake faltsu horren aurrean, feminismoa dugula.

Hernani feminismoa bizirik dagoen herria da. Plaza berezia izango al da?
Ba egiari zor bai, baina onartu be­har dut pertsonalki, plaza bere­zia­­goa dela nere herria delako, fe­minista delako baino...! Karkar. Izan ere, halako zerbait etxean egi­­teak urduritasun puntu bat dau­ka. Baina bai, gure ikuslegoa orokorrean feminista izanda, Her­­nani etxe-giroa da zentzu ho­rret­an. Guk onena emango dugu, eta ea ikuslegoa asetzen dugun!