Hirugarren saioa izanen du gaurkoa, Goizuetan Lan eta Bizi egitasmoak; eta oraingoan, bertaratuek ezagutuko dute Kristina Saralegi abeltzain eta talogile leitzarraren esperientzia, eta Aitor Azkaraterena, Aniz jaioterrian Jauregia Esnekiak enpresa familiarrean ari dena.
Arratsaldeko 18:00etan izanen da saioa, Goizuetako udaletxeko batzar aretoan, besteen esperientziak ezagutuz ikasi nahi duten guztiei zuzenduta. Bertan kontatuko dutenaren aurrerapen bat egin diote biek, Kronikari.
«Adorerik ez nuen izan, nire bidea hartzeko; baina orain ez nuke aldatuko»
Arro baserrian, bere familiarenean, egiten du lan Saralegik, eta mota guztietako aziendak dauzka bertan. Hori ez zen bere asmoa: «administrazioa ikasi nuen nik, bulegoko lana ere gustatzen zitzaidalako, eta ez neukan inongo asmorik baserriko lanetan hasteko. Baina gauzak okertu ziren, eta bizitzak eraman ninduen honetara, duela 23 urte, aita hil zenean. Negu gorria zen, ama eta biok bakarrik gelditu ginen baserrian, eta berari laguntzeko hasi nintzen, gero uzteko intentzioarekin. Baina ez nuen adorerik izan nire bidea hartzeko, eta hor jarraitzen dut. Orain ez nuke aldatuko. Sekulako askatasuna da», dio.
Onartzen du, dena den, bere alde txarrak ere badituela: «ez duzu hilero 2.000 euroko soldata jasoko; egiten baduzu jasoko duzu, eta askotan, eginda ere, ez duzu jasoko. Baina ez da etsi behar, segi egin behar da aurrera, nolabait».
Hori horrela, uste du posible dela, norberaren herrian lan egin eta bizitzea, «zalantzarik gabe. Baina lan asko egin behar da, eta borondatea izan horretarako». Abeltzaina ez ezik, talogilea ere bada Saralegi: «aitari ikasi nion hori ere. Jaio nintzenerako, urtero joaten zen Santo Tomasetan, Donostian postua jartzera. Eta guk ere hala egiten dugu, dozena erdi bat festatan edo», azaldu du.
«Herriak eskaintzen dizkizun gauzak, ez dauzka hiri batek»
Aitak hasitako bidetik jarraitu du Azkaratek ere. Behiak zituen hark Anizen (Baztan), eta Kaikuri saltzen zion esne guztia. Behitegia haunditu, eta intentsiborako bidea hasi zuten gero, baina ikusi zuten hori ez zela etorkizuna: «esnetegia jartzea pentsatu, eta gaztak eta yogurrak egiten hasi ginen. Horrela, gauzak aldatzen joan gara pixkanaka, eta jende berria hartzen; zazpi gara orain».
Estatuko aurreneko esne makina ere, beraiek jarri zuten, Elizondon: «aspaldi ari ginen pentsatzen, nola egin zuzeneko salmenta; eta anaiak ekarri zuen ideia, Italiara egindako bidaia batetik. Espero ez genuen oihartzuna izan zuen».
Baztanen bada, Azkarateren ustez, nekazaritza eta abeltzantzarako ohitura, baina gazteek, oro har, ez dute horren hautua egiten: «ilusioa izan behar da, lana baino gehiago, bizimodu bat delako hau. Eta hortik aurrera, gauzak ondo egiteko gogoa. Uste dut baduela etorkizuna, baina ezberdindu egin behar gara, espezializatu; eta gizarteak eskatu egiten du. Onak gara ekoizten, baina pentsatu behar dugu nola saldu. Eta horretan, gazteak prestatuago datoz, eta ikusi dute etorkizuna hortik etorri daitekeela», uste du.
Azkaratek garbi dauka: «zure herrian lan egin eta bizi nahi baduzu, apustua egin behar duzu. Ez zaizkizu etorriko lanpostua eskaintzera, zuk sortu behar duzu, eta sinetsi posible dela. Herriek badute potentziala horretarako. Errazagoa da hiri batera joan eta beste baten kontura lan egitea, baina herriak eskaintzen dituen gauzak, ez dauzka hiri batek».