Hernaniarra zara, baina Etxarri Aranatzen bizi zara.
Bai, hori da. Ni Hernanin jaio nintzen eta Langile ikastolan ikasi nuen; baina aita gaixotu zen eta amaren herrira etorri ginen bizitzera, Etxarrira. 18 urte ditut, eta erdibanatua dut bihotza: %50 nafarra eta %50 gipuzkoarra.
Kirol berezia eta ezezaguna da zurea, Euskal Herrian behintzat. Nola hasi zinen monozikloarekin ibiltzen?
Kirol txiki txikia da, hemen behinik behin. Duela lauzpabost urte hasi nintzen monozikloan ibiltzen. San Ferminetan erosi nuen nire lehenengo monozikloa. Kaleko salmenta postu batean ikusi nuen eta kuriositatea sartu zitzaidan, urtebetetze ingurua zenez oparia aurreratu eta oinarrizko monoziklo batekin bueltatu nintzen etxera. Saltzailearen aholkua jarraitu nuen, kaleko farola bati eutsi eta hasi bueltak ematen. Etxarriko musika kioskoaren zutabeak ere baliagarriak izan ziren orekari eusteko.
Nola entrenatzen zara, monozikloarekin lehiatzeko?
Monozikloan entrenatzeko, ni behintzat, ziklistak entrenatzen diren moduan ari naiz aurten. Bi gurpiletan ibiltzen direnek egiten ohi dituzten entrenamenduei buruz irakurri eta nire kirolera egokitzen saiatzen ari naiz. Beste herrialde batzuetan, monoziklista taldeak badaude eta entrenatzailearekin ibiltzen dira, baina hori ez da nire kasua. Entrenamenduaz gain, gozatzeko eta ongi pasatzeko Penintsulan gauden monoziklista gutxiok tarteka elkarretaratzeak egiten ditugu, monozikloan egin daitezkeen ibilbideak aukeratu eta egunpasa edo asteburupasak eginez.
Mundu mailan nolako jarraipena dauka monozikloak?
Mundu mailan uste baino monoziklista gehiago daude. Afizio gehiena Japonen dago; izan ere, herrialde horretan 1997 urteaz geroztik, lehen hezkuntzako eskolen %90ean monozikloa kirol kurrikulumean sartu zen, horri esker gaur egun milioika pertsona daude monozikloan ibiltzen dakitenak. Hala ere, hori ez da batere ohikoa gainontzeko herrialdetan, gurean urruti gabiltza datu horietatik.
Modalitate asko daude monozikloarekin, ezta? Zu zeinetan aritzen zara?
34 modalitate ezberdin daude. Multzokatuta, ondoko hauek, guzti guztiak ingeles izenekin: track (100m, 200m, 400m…), urban (skate eta trial munduan egiten den antzekoa), freestyle (patinaje artistikoan egiten diren moduko koreografiak), muni (mendiko monoziklo lasterketak, cyclocross, crosscountry, uphill, downhill edo mendi jaitsiera) eta road racing (bideberria edo errepidea 10, 42 eta 100 km).
Ni azkeneko bietan aritzen naiz, mendian eta bideberrian, baita luzerazko saltoan ere.
«Kaleko farola bati eutsi eta hasi bueltak ematen, horrela ikasi nuen»
Kanpotik ikusita, bitxia bai, baina ikusgarria ere badirudi monozikloak...
Edozein kirolek bezala, bere xarma du. Niretzat izugarrizko kirola da, baina noski, denok ez dugu berdin pentsatzen. Unibertsitatera joateko ere monozikloa erabiltzen dut eta noizbait hondatua izan dudanetan txirrindula hartzen dut, baina ez da berdina.
Zuri zer aportatzen dizu, monozikloan ibiltzeak?
Hitz batean esanda: poztasuna. Beste kirolek ez dute nigan monozikloak duen xarma sortzen, kirol gutxitu honetan aritzeak dituen alde on eta txarrekin ere.
Europako eta Munduko txapelketetan hartu duzu parte dagoeneko, eta emaitza bikainak lortu dituzu.
Ni oso pozik nago lortu dudanarekin. 15 urterekin, 2015ean, lehen aldiz parte hartu nuen Europako txapelketan, Italian. Mendi jaitsieran finalera iritsi nintzen eta horrek adorea eman zidan horrekin jarraitzeko. Hurrengo urtean, Munduko Txapelketa Donostian izan zen eta bertan mundu mailako 10garren sailkatzea lortu nuen mendi jaitsieran ziklokrosean 12garren. Joan den urtean, Holandan ospatu zen Txapelketa Europarra. Adin txikikoa nintzen, baina egundoko ilusioa nuen bertan parte hartzeko, eta bidaia ongi prestatu eta hantxe joan nintzen bakarrik. Ederki ibili nintzen eta emaitza onekin, lau dominarekin bueltatuz. Egia esateko, espero ez nituen emaitzak izan ziren.
Babesle bila zabiltza, Seulgo Munduko Txapelketarako. Zaila da laguntza lortzea?
Orain arteko bidaiak, Italia eta Herbehereak, ez dira hain luzeak izan; beraz, ama eta amonaren laguntzari esker joatea posible izan da. Sakanako erakunde batzuek ere laguntza eskaini didate. Aurtengoa, Korea, beste kontu bat da. Lehiaketa kontuetan sartzen garenean, monoziklistok arazo haundia daukagu. Gurean, monoziklismoa arautu gabe dago eta ez da kirol moduan hartzen. Eta edozein instituziok edo elkartek kirolerako eskaintzen dituzten laguntza edo beka eskatu nahi bada, goi mailako edo errendimendu altuko kirolaria zarela frogatu behar duzu ofizialki. Nazioarteko txapelketa batean aurkeztuko banaiz ere, gertukoen baliabideekin kontatzen dut soilik.
Zein helbururekin joango zara Seulera?
Egia esatea nahi baduzu, ez dut helburu zehatzik finkatzen. Ahal dudan guztia egiten ari naiz, kirola magisteritza ikasketekin uztartuta; eta Seulen dena emateko asmoa dut. Ateratzen den emaitzarekin kontentu; eta noski, oso ona bada, kontentuago.