Duela bost bat urte hasi zinen patinatzen, hori izan al zen kirol honekin izandako aurreneko esperientzia?
Esan daiteke baietz. Dena den, txikia nintzela, nire aitak Pasaiako kaian egiten zuen lan, eta txatarratik ateratzen zigun patinen bat noizean behin, hiru anai-arreben artean banatzeko. Eta ordutik, duela bost urte arte, ez dut beste loturarik izan!
Nolatan hasi zinen?
[Atletismoko] pista begiratu eta hain hutsa ikusita, behin esan nion senarrari izugarrizko pena ematen zidala pista hain hutsa ikusteak. Berak galdetu zidan ea zer egin nahi nuen, izan ere, niri ez zait kirola inoiz gustatu, eta nik erantzun nion: «behintzat patinetan ibili-edo...». Eta orduan, egun horretan bertan joan ginen Decathlonera, eta patinak erosi genituen, saldu zizkigutenak, ez baikeneukan idearik ere! Orduan, babesgarririk gabe, ez ezer, bakarrik ikasten hasi nintzen. Hasieran izugarrizko ipurdikoak ematen nituen, baina segituan zutitu eta jarraitzen nuen; asko gustatzen zitzaidan.
Hori horrela izan zen, ikusi nuen arte zutik mantentzeko gai nintzela. Orduan senarrak esan zidan: «orain teknika ikasi behar duzu». Eta Groseko Patin Eskolan eman nuen izena. Hasieran, nik esaten nien banekiela patinatzen, baina bertan ohartu nintzen ez zela hala; ez neukala ideiarik ere.
Eta hori guztia soilik duela bost urte?
Noski! Horrela ibili nintzen urtebete-edo, teknika ikasten batez ere, nire semeak, patinatzailea denak, irakasle hoberenarekin entrenatzen hasi behar nuela esan zidan arte. Eta ordutik Amasan nago, irakasle onenarekin, Beñatekin; krak bat da. Bertan jarraitzen dut patinatzen jakin arren, beti ikasten duzulako zerbait berria: bira bat, salto bat edo teknika bat... beti badago zerbait!
Eta ordutik aurrera hasi ziren txapelketak?
Orduan esan zidaten Lilatonean ateratzeko. Nik ikusi nuen nire maila berdina edo ni baino kaxkarragoak zirenak, baita hobeak ere, aterako zirela, beraz, baietz esan nuen. Hirutan erori nintzen, baina ez nintzen azkena izan... Orduan konturatu nintzen hori zela nirea, konpetitzea.
Ordutik, Espainiako txapelketa guztietan nago, garrantziarik ez badute ere. Aurreneko urtean Gipuzkoako txapeldun izan nintzen master 50 mailan, eta nik 70 dauzkat...! Hurrengo urtean, Euskadiko txapeldun, eta ondoren, nire klubak, Donostirollerrek, Espainiako txapelketan apuntatu zidan, eta hori ere irabazi egin nuen. Harrituta nengoen!
Kontua da nik patinak janzten ditudanean, erabat transformatzen naizela; patinak jarri eta dena ahazten zait. Eta horrela, honezkero irabazi ditut Espainiako hiru txapelketa; Euskadiko, lau; eta Gipuzkoako, beste lau.
Eta zein dira datozen erronkak?
Lasterketak egiten jarraituko dut. Gipuzkoakoa, adibidez, segituan da.
Eta Behobia; aurreko urtean egin nuen aurreneko aldiz, ibilbidea praktikan ezagutu gabe, eta euripean. Lehenego aldia zen euripean patinatzen nuena. Euripean patinatzea ez dute gomendatzen, baina nik ilusio berezia nuen Behobia egiteko, eta egin nuen. Nire itxaropena zen azkenekoa ez geratzea, eta ez nintzen geratu. Egin nuen erori gabe, 01:18:00ko denborarekin. Orduan aurten, osasunak uzten badit, ordubetean egiten saiatuko naiz.
«Hasi nintzenean, ikastera joaten nintzen Mazinger Z banintz bezala»
Jende askori arraroa egiten zaio adin batzuetan irristaketa bezalako kirol bat egiten hastea...
Nik esango nieke ezetz; nik egiten badut, ez naizela inoiz kirolaria izan, edonork egin dezakeela.
Askok esaten didate, «eta erortzen banaiz?». Ni hasi nintzenean, ikastera joaten nintzen Mazinger Z banintz bezala; janzten nituen belaunetakoak, ukondoetakoa, eskularruak, kaskoa (garrantzitsuena dena), eta ustez hockeyekoak diren kuloteak. Horrela, erortzen bazara, ez duzu minik egiten.
Orduan, nola animatuko zenuke horrela pentsatzen duen jendea? Zer ematen dizu irristaketak?
Nire bizitza da. Askatasuna ematen dit, deskribaezina den poztasuna; ni momenturo nago pozik. Goizean goiz egiten dudan aurreneko gauza da pertsiana igo, eta begiratu ea zer eguraldi egiten duen; ona egiten badu, Tolosara joaten naiz, entrenatzera.
Irristaketa berrindartzen ari den kirola dela dirudi. Barrutik, nola ikusten da?
Oso ondo. Dena den, nik eskatuko nukeena da Atletismoko pistan, patinatzeko eremu bat jartzeko. Ederra litzateke, kanpora ematen duen hesiaren eta tartanezko pistaren artean dagoen belardia asfaltatzea; entrenatzeko pista ikaragarria litzateke, eta hala, ez ginateke Tolosara edo inguruko herrietara joango. Eta txapeldunak formatzeko aukera izango ge–nuke, baita irristaketarekin pozik bizi den jendea zoriontsuago egiteko ere.