Lehengusu bat hemen zeukala aprobetxatuta, inguruak ezagutzera etorri zen behin Joe Linehan, Euskal Herrira, eta bertan geratu. Alan Griffin, berriz, gaztelania ikastera etorri zen uda batean, eta «ez nintzen Iralandara bueltatu!», dio.
Donostian, taberna batean ezagutu omen zuten elkar 1985ean, eta 1988an hasi ziren elkarrekin lanean, Hernani Hizkuntzak akademian. Lehendik, 1986az geroztik martxan jarria zuen Joek, kide amerikar batekin. Hernaniarrek zein ingeles maila zuten ez dute aitortu nahi izan, baina, «now, they have good level! (orain maila ona dute!)», diote ziur. Erretiroa hartu berri dute, eta horrekin, 31 urteko ibilbideari bukaera eman diote.
Akademia itxi berritan, zein balantze egiten duzue?
Esperientzia oso ona izan da. 31 urtetan asko gozatu dugu irakasten; negozioa bultzatzen baino gehiago. Egia esan, ez dugu ikusi negozio bezala. Akademiako jabeak irakasleak izan gara, eta gure energia inbertitu dugu irakasten. Horregatik da desberdina Hernani Hizkuntzak, gainontzeko akademien ondoan; herritarrekin eta herriarekin harreman personala izan dugulako.
«Familia bateko hirugarren belaunaldiko ikasleak izatera ere iritsi gara»
Eta zein izan da giltza, harreman pertsonal hori sortu eta irakasle aritzeko?
Irakasle bezala, dakizuna transmitizea da giltza, eta hori modu entretenigarri batean egitea. Horrek eragina izaten du ikasteko prozesuan. Eta era berean, gai izan behar duzu ikasle bakoitza ezagutu, eta zein indargune eta zein ahulgune dituen ikusteko, eta behar duen horretara egokitzeko. Irakasle izateaz gain, psikologo, kultura transmititzen duena... izan behar duzu! Eta modu interesgarrian egin. Beti ehuneko ehun eman behar duzu, gaizki egonda ere. Hori da lan egiteko modu bakarra. Gero eta lan gutxiago egin, orduan eta zailagoa da, lana.
Lehenago ere irakasle zineten. Desberdinak dira egoerak eta metodoak, han eta hemen?
Guk zortea izan dugu. Hernanin jendea atsegina da eta eskola txikia izanik, guk hartu izan ditugu erabakiak, presiorik gabe. Gure kolegei galdetu eta nazkatuta daudela diote.
J.L.: Zientziatako irakaslea nintzen, eta pixkanaka departamentuko arduradun bihurtzen ari nintzen. Ez nuen hori nahi.
A.G.: Hemen desberdina izan da. Han eskola katoliko eta, hemen esan dezaket, faszista xamar batean ari nintzen ingelesa irakasten, eta ni idealista era errebeldea nintzen. Ez nuen gustoko.
Hernanin, herrian, eskolan bezain ondo sentitu al zarete?
Noski! Hernani herri berezia da. Badauka bere historia, eta izaera propioa dauka, mugimendu haundikoa da.
«Pozik, asebeteta sentitzen gara egindako lanarekin; ikasle ohi askorekin ingelesez, haiek deseroso sentitu gabe, egin dezakegula ikusteak erakusten du, ez ditugula gauzak gaizki egin»
Eta mugimendu hori auspotzen ere ibili zarete; Mundu Gerra garaiko ihesbideak ezagutzera ematen ari zara Joe, eta albokarako hainbat doinu sortzen, Alan...
J.L.: Orain 8 urte ikusi nuen autobus bete agure ingeles, udaletxera sartzen. Bitxia iruditu zitzaidan, eta gerturatu eta pintxo-potea zegoela ikustean, geratu! Ingelesekin hitz egin eta Bigarren Mundu Gerrako ihesbide sareetan ibilitakoak ziren! Ordutik Bidasoa-Euskal Pirinioen Askatasun Bideen Elkartean nabil, eta hainbat proiektu dauzkat datozen hilabeteetarako ere...
A.G.: Iaz aurkeztutako albokarako doinuak biltzen dituen liburuko kantuak grabatzen hasi naiz. Baina hau kontatuz gero, jendeak pentsatuko du horregatik jubilatu naizela!
Ez noski! Baina bai, itxi egin duzue. Egindakoarekin, pozik geratu zarete?
Gure pena da eskola itxi beharra. Pentsa, 31 urtetan, familia bateko hirugarren belaunaldiko ikasleak izatera ere iritsi gara. Baina adina iritsi zaigu, eta ez dugu topatu irekita mantenduko duenik. Hala ere, oso pozik, asebeteta sentitzen gara egindako lanarekin; ikasle ohi askorekin ingelesez, haiek deseroso sentitu gabe, egin dezakegula ikusteak erakusten du ez ditugula gauzak gaizki egin. Elkarrizketa hau ingelesez egin ahal izateak harro sentiarazten gaitu, eta ikasle ohi askorekin kalean topatu eta harremana mantentzeak ere bai!