Denak harritu zenituen iaz Ereñotzun, bigarren postu horrekin. Zuk espero zenuen?
Ez ez, inondik inora. Banekien ondo ari nintzela entrenatzen, talde guztiaren lana dago horren atzean. Eta karrera ona atera zitzaidan, oso gustora geratu nintzen, baina bigarren postua lortzea...
Zer sentitu zenuen, karreran zehar eta helmugan?
Lasterketan zehar nahiko sufritu nuen, baina bukaera aldera, ikusita postua mantenduko nuela, izugarrizko poza sentitu nuen. Gainera hemen Ereñotzun, etxean, horrelako postu bat lortzea izugarria da. Aitari ere, bera ereñotzuarra izanda, sekulako ilusioa egin zion.
Eta aurten, zer helbururekin aterako zara?
Dena ematera aterako naiz, baina postuetan ezin da asko pentsatu, auskalo zein etorriko diren lasterketara...
Baina faboritoetako bat izango zara...
Ez, ez dut uste, hori ezin da inoiz jakin. Oraindik oso gaztea naiz, eta distantzia luzeagoak luze egiten zaizkit, baina horrelako lasterketa motz eta gogorretan gustora nabil. Baina jendeak ez du huts egiten!
Ereñotzukoa da tankera horretakoa, zuretzat egokia.
Bai, lasterketa berezia da, oso karrera gutxi daudelako horren motzak eta aldi berean horren gogorrak direnak. Normalean, gogortasun gutxiago izaten dute lasterketa motzek. Nik, entrenatu ere hor egiten dut, eta etxeko karrera da niretzat.
Bidea ondo ikasia daukazu, beraz... Deskribatu ibilbidea.
Hasiera dauka izugarri gogorra, eta hor kontrolatzen jakin behar da. Izugarrizko aldapa igota hasten da lasterketa, eta pista batera iritsi, eta badirudienean atseden pixka bat datorrela, gora begiratu eta hantxe ikusten duzu antena, beste aldapa izugarri batekin. Gora iristean bai, hankak askatu ditzakezu pixka bat, eta hiruzpalau kilometro egiten dituzu gorabeheratsuak, aldapa txikiekin. Gero, Urdaburu puntara iristeko dago beste igoera gogor bat, nahiko luzea egiten dena. Eta jaitsiera, hasiera behintzat, esango nuke nahiko teknikoa dela. Pentsa, bederatzi kilometrotan igotakoa, hiru kilometrotan jaisten duzu! Dezente exijitzen duen karrera da.
Giroa ere polita izaten da...
Bai, sekulako giroa izaten da. Eta nire kasuan, aita Ereñotzukoa izanda, jendeak ezagutzen nau, eta asko animatzen naute. Horrela, beste ilusio batekin sartzen zara helmugara.
Ereñotzukoa izan zen zure aurreneko mendi lasterketa, orain bi urte.
Aurretik hiru kilometroko bat egina nuen Pasaian, baina bestela bai. Entrenatzaileari esan nion mendia asko gustatzen zaidala, asko ibili izan naizela gurasoekin txiki-txikitatik, eta zergatik ez nuen probatzen Ereñotzukoa, etxekoa eta polita. 15 urte neuzkan, eta oso oso pozik geratu ginen egindakoarekin, entrenatzailea eta biok (6garren izan zen).
Etxetik datorkizu mendirako afizioa, beraz?
Bai bai, aitari betidanik gustatu zaio mendia. Zegama-Aizkorri ere eginda dauka, eta orain gutxiago dabil, baina Ereñotzukoa egin izan du. Hala ere, beti aita esaten da, baina ama ere, gaztetan korrikalaria zen. Eta txikitatik beti eraman izan naute mendira, ohitura genuen, eta nik gustua hartu nion.
Iaz Euskal Herriko selekzioak deitzea ere, sorpresa izango zen...
Bai bai. Normalean hartzen dituzte Euskadiko Txapelketan aurrean geratutakoak, eta gainera denboraldia hasita zegoen. Nik, berriz, neure kaxa egin nuen Zegama-Aizkorri juniorra, eta horren ondorioz deitu zidaten, lasterketa pare bat egiteko haiekin. Horrek aukera eman dit toki desberdinetara joateko, lasterketatara.
Aurten ere jaso duzu deia.
Bai, hautatzaileak mezu bat bidali zidan, nire asmoen berri jakiteko. Eta zalantzarik gabe esan nion baietz, selekzioarekin aritu nahi nuela. Urteko lasterketak zein izango ziren azaldu zidan, eta garrantzitsuena uztaila bukaeran izango da, Andorran, junior mailako Munduko Txapelketa. Urteko aurreneko lasterketa Tres Vallesen egin genuen, Salamancan, eta irabazteko zortea izan nuen.
Presio puntu bat jartzen dizu selekzioarekin aritzeak?
Beraiek izugarrizko konfiantza jartzen dute zuregan, eta ez dizute esaten zer egin behar duzun. Onena emateko eta disfrutatzeko eskatzen dizute. Baina zuk, zure buruari jartzen diozu presioa: ‘Selekzioak deitu banau, maila eman beharko dut’...
Krosekin uztartzen dituzu mendi lasterketak.
Hala da. Irailean hasten naiz kros denboraldia prestatzen, eta krosak egiten ditut. Eta horrek sekulako oinarria ematen dit, indarrez bai, baina batez ere erresistentzia aldetik. Eta gero datoz mendi lasterketak. Zentzu horretan, sekulako zortea daukat, ez dutelako koinziditzen! Hasieran indar falta pixka bat nabaritzen dut mendian, baina azkar hartzen dut.
Asfaltoan, berriz, oso lasterketa gutxi egin ditut; baina entrenatu, gehiena asfaltoan. Beti esaten dut belarra gustokoago dudala; baina zalantzarik gabe, asfaltoa ere beharrezkoa da entrenatzeko.
Ametsetako lasterketa?
Zegama-Aizkorri. Nik juniorra egin dut, eta gozada bat da. Karrera osoan sufritzen zoaz, baina bat-batean, herrian sartzen zara, kale estu batetik, eta jende guztia builaka eta txaloka, animatzen. Izugarria da. Herrian sartzen zaren momentuan, lasterketa bukatu duzu, hortik helmugara jendeak eramaten zaituelako.