«Dena botako dut faltan, entzierro aurreko angustia eta entzierroko emozioa»

Kronika - Erredakzioa 2011ko uzt. 7a, 02:00

«Noizbait erabaki behar nuen; zikloa bat bukatu dut. Bi urte gehiagoz korritu nezakeela? Bale. Baina noizbait behar zuen. Ausardia behar da horretarako ere». Julen Ma­di­nak ziklo bat bukatu duela erabaki du, eta ez du San Fer­minetako entzierroan gehiago korrika egingo. 40 urtez atera da entzierroan, eta 300 entzierro baino gehiago ditu hanketan; estuasun batzuk pasea ere bai, eta memorian ditu denak, onak eta txarrak. Ezin­go ditu ahaztu inoiz, eta faltan botako ditu, denak.

«Sprint bat baino gehiago da»
Zerk bultzatu du hernaniar bat, 40 urtez jarraian Iruñara joan, zapi gorria jantzi, eta 500-600 kiloko piztien aurrean korrika egitera? «Emozioak. Sprint bat baino gehiago da. Barruak mugitzen dira. Adre­nalina karga ikaragarria da».

Marka batzuk hautsitakoa
Marka batzuk behintzat hautsi ditu Madinak, Iruñako San Fermi­ne­tan. 1971n hasi, eta 2010 bitartean korritu ditu en­tzierroak, urtero, hutsik egin gabe, Estafetako kurban hasi, eta zezen-plaza bitarte: 300 metro pasa. Hiru aldiz zezenak harrapatu, eta hurrengo urtean berriz korrika egin duen bakarra da. «1972an, 1994an, eta 2004an harrapatu nau; azkena, gogorrena eta mediatikoena; 
5 adarkada eman zizkidan Tri­gueñok. Nerekin tematu zen. 22 segunduz jo eta jo. Geldi! Geldi! Ez mugitu! esaten nion neure buruari. Geroztik, beldurrari aurre egin eta berriz korrika egin dut 6 urtez. Garbi neukan, erretiroa neuk emango niola neure buruari: ez zezen batek, eta ez beste inork».

Kritika guztien gainetik...
«90garren hamarkada gogorra izan zen. Fama hartu nuen, eta hori ez zidaten barkatu. Bultza egiten nuela, protagonismoa nahi nuela, ez nintzela nafarra... Mehatxatu egin ninduten, behin eta berriz... Protagonis­mo­rik ez dut bilatu. Metro gehien korrika egiten nituena ni nintzen, eta hainbeste urtean, ezagun egin naiz, besterik ez». Madinak, kritika guztien gainetik, oroitzapen onak dauzka, eta horiekin gera­tzen da. Orain, kostako omen zaio horiek guztiak ahazten: «dena botako dut faltan: goizeko beldurra; angustiak. Intimi­tatean beroketa ariketak. Nere kideak rekorridoan sartu eta elkarri egiten zaizkien hitz mo­tzak. Paseilloa. Argaz­kien flash-ak. Indurain familiari kaso egitea. Artzaiak... Suziria entzun. Aurpegi izuak. Lekua bilatu. Zezenaren aurpegia ikusi. Emozioen eztanda... On­do­ren­go gosaria, komentarioak...».
Madinak ez ditu San Fer­mi­nak berehalakoan ahaztuko; eta seguruenera, ez San Ferminek ere, Madina.
Kronika egunero, euskaraz eta doan jasotzen segi ahal izateko, Kronikakide gehiago behar dira, eta zer esanik ez, proiektu komunikatibo sendo eta profesional bat garatu nahi badugu.
Egin zaitez KronikaKide!