Oporrak pasatzera etortzen dira haur sahararrak Hernanira, basamortuko udako berotik aldendu eta osasuna zaintzeko. Hernaniko harrera familiek etxeko ateak zabalik itxoiten diete urtero. Orain, ordea, haurrak izango dira etxeko ateak zabalduko dituztenak; ostegunean, 19:00etatik aurrera, agur festa egingo dute Tilosetan, eta hernaniar guztiak gonbidatu dituzte tea probatzera, jolastera, henna tailerrera, elkar ezagutzera...
Etxean bezala
Aurten, lau ume etorri dira Hernanira; horietatik bat, aurreneko aldiz: Mohamed Moulud Mohamed Uadadi, 10 urteko mutikoa.
Leila Abdi Embarek eta Usama Selma Mohamed Lamin bigarrenez etorri dira, eta 11 urte dauzkate. Salka Ali Ramdam, berriz, beteranoena da: 12 urte ditu eta hirugarren urtea du Hernanin; azkenekoa. «Hauek oporrak dira! Baina datorren urtean han geratu beharko dut. Amonarenera joango naiz», dio.
Aaiun eta Auserd kanpamenduetakoak dira lauak, eta «udaran bero haundia, 40 edo 50 gradu egiten» duela diote. Horregatik, oso gustora etortzen dira hona. Horregatik, eta «hemengo familia eta lagunak asko gustatzen zaizkigulako, eta pistina! Eta helatua, patata tortilla, oilaskoa, txutxeriak...». Gainera, familia arteko giroan, ederki pasatzen dute, eta goizero, Maialen Torres Lujanbio begiralearekin udalekuetan ibiltzen dira. Euskal Herriko ‘anai-arrebak’ ere elkartzen zaizkie askotan: Enerik, Egoitz edota Peru, adibidez.
«Hemengo familia eta lagunak asko gustatzen zaizkigu... eta pistina!»
Familia, han eta hemen
Han utzitako familia ere gogoan dute, ordea. Leila eta Sailkaren aita eta anaiek eraikuntzan egiten dute lan, eta Leilaren osaba polizia da. Usamaren aita, berriz, mekanikoa. Mohamedek 7 anai-arreba dauzka; Usamarenean lau senide dira, eta bi gazteenak, bikiak. Leila eta Salkaren etxeetan ere, lau senide dira, eta Leilak ez du, oraindik, gazteena ezagutzen. «Jostailuak, aldatzeko arropa, janaria... eraman nahi dizkiegu bueltan!», diote. «Eta txikienarentzako txupetea!», gehitu du Leilak. Hemengo familiei esker izaten dute, hain zuzen, urtea pasatzeko beharrezko laguntza. «Kilo pare bat soberan dutela bueltatzen dira, han berehala galtzen dituzte eta», dio familietako batek.
Berriketa alaiean, eskola ere ez dute ahaztu. Leilak irakasle izan nahi du. Usamak, mekanikoa edo kiroletako irakaslea. Mohamedi gustatu zaio irakasle izateko ideia, «baina kiroletakoa. Matematiketakoa ez!». Salkak, berriz, erizaina izan nahi du, «hemengo ahizpa bezala». Hain zuzen, datorren ikasturtean Tindufeko ‘haundien eskolan’ hasiko da.
Mineturena, bigarren etxea
Umeak udara pasatzera etorri dira. Baina badira Hernanin bizi diren sahararrak ere. Horietako bat da Minetu. Ia hiru urte daramazki hemen, eta familia han dauka. Bazkaltzera gonbidatu ditu umeak eta harrera familiak, eta ordena jartzen saiatu da. Baina umeak, beti ume.
Minetuk, ordea, badauka zer kontatu. «Hemen bizitzea oso zaila da. Dirua hara bidaltzen dut, baina ez dut lanik topatzen». Hango egoera ere, ez du xamurra. «Denok dauzkagu senideak Sahara okupatuan, baina nik ezin dut bertan sartu. Kantaria izan nintzen, eta beraz, ez didate sartzen uzten». Ume zaintzen ere egin izan du lan, baina hemen ez du lortzen antzekorik. Horregatik, ez du familia ekartzeko asmorik. Ametsa, beste bat da, eta kanpamenduetan jaio eta hazi diren umeei erakusten saiatzen da: «Saharara, gure lurraldera bueltatzea».