«Film laburren atzean sekulako lana dago»

Bingoa gustatu bai, baina aberatsa izateko intentziorik ez duen emakume bati buruz da zure filma. Zer irudikatu nahi zenuen?
Komedia beltza da, hotel gla­muroso bateko trastienda edo atzeko alde horietan ger­ta­tzen diren gauza surrea­lis­tak adie­razi nahi nituen. Kasu hone­tan harrerako emaku­meak bingo partida klandes­ti­noak antolatzen ditu hoteleko lan­gi­leekin. Baina bere hel­bu­rua haratagoa doa eta horrek belz­ten du komedia hau.
Okurritu zitzaidan askotan  tokatu izan zaizkigulako ego­e­ra bitxiak hostaletan: harre­ra­ko emakumeak loro bat izan eta gau osoan esna egongo de­la esatea, hotel baten azpian langileak batzen ziren disko­teka zahar bat, logelako atea jotzen dizun atsoa esnatzeko... Horrelakoetan beti esan ohi dugu: Hemen korto bat dago. Nork ez du horrelako egoe­ra­rik izan bidaiatzen duenean?

«Polita da hemen laburrei garrantzia ematea eta kultura hori sustatzea, istorio txikiek ere badutelako xarma eta mezua»

Sinopsia irakurrita, bukaerak moraleja batetara eramango gaituela ematen du. Hala da?
Moraleja baino, twist bat izan daiteke. Ikusleak espero ez duen zerbait pasatzea, isto­rio­ak buelta bat eman eta klik bat sortzea. Bukaeran ulertzen da, zein den bingo partidaren helburua.

Labur bat egitea erraza dela pentsatu dezake jendeak. Zer-nolako lana suposatu izan dizu zuri?
Bai, hori da jende askok duen aurreiritzia. Istorio motza de­nez jendeak sarritan lagunar­tean egindako bideotxo bat dela. Baina atzean dagoen la­na sekulakoa da: gidoia idatzi, ekoizle bat bilatu, aurre­kon­tu bat sortu, ekipoa sortu, de­na koor­dinatu, entse­guak, azpi­­e­­gitura eta baimen guz­ti­ak lor­tu... Eta rodaje egunean zeze­na adarretatik hartu! Gure ka­suan 19 orduko rodajea Hotel Londresean. Intentsua, polita eta gogorra. Ondoren post­pro­dukzioa eta etalonajea. Ordu­an jaiotzen da haurtxoa.

Telebista eta zine ekoizpen lanetan ere aritu zara. Zer nahiago duzu zinea ala telebista? Zergatik?
Desberdintasun nagusia errit­moa da. Telebistan, eta batez ere iragarkietan, oso erritmo estresantea izaten da. Publizi­tatean ez dago poesiarik. Jo ta su grabatu plano guztiak jar­duna amaitu arte. Telebista sprinta da eta zinema, aldiz, lasterketa luzea. Zineman se­kuentzia bakoitzari bere den­bora dedikatzen zaio harik eta ondo geratu arte. Gainera, kro­nologia aldetik ez denez era linealean grabatzen, ga­rrantzitsua da departamentu guztiak adi egotea.
Biek dute xarma, telebis­taren adrenalinak engantxatu egiten du, eta baita zinemaren magiak eta ekipoaren beroak.

Zu bezalako zuzendari gazte eta euskaldun batentzat, zer suposatzen du Laburbiran parte hartzeak? 
Ba eskerrak eman nahi diz­kie­gu sekulako aukera baita. Isto­rio txikiei plaza topatzearren, gazte sortzaileon ahotsa Eus­kal Herrian barrena eta Pari­sen pantai­la­ra­tzearren. Horrez gain, polita da hemen film la­burrei garran­tzia ematea eta kul­tura hori sustatzea, istorio txikiek ere badutelako xarma eta mezua. Garrantzitsua da  film labu­rren unibertsoa sus­ta­tzea eta egonkortzea.

Epe motzera proiekturik ba al duzu eskuartean?
Ba pare bat proiektu ditut eskuartean, musika talde ba­ten bideoklipa eta ikus-entzu­nezko beste lan bat. Oraindik ezin dut gehiago aurreratu.

Eta etorkizunerako ametsik?
Ederra litzateke film luze bat egitea, ekoizle edota zuzendari moduan. Baina hankak lu­rre­an izaten saiatzen naiz eta fil­ma burutzeko azpiegitura eta egonkortasun ekonomiko bat beharko genuke. Hau da ga­no­razko produktu txukun bat egitea. Izan ere, euskal zine­ma loratzen hasi da eta maila mantentzea ere bada gure ardura. Ametsak amets.