«Titan Desertean, harrituta geratu naiz nire buruaren gaitasunarekin»

Nolako esperientzia izan zen Titan Desert lasterketa?
Oso gogorra. Bero asko egiten du Marruekosen; etapetan, 40-45 gradu bitartean izaten geni­tuen. Eta etapak luzeak ziren, 600 kilometro egin ge­ni­tuen sei egunetan. Hasie­ra­koak 110 km ingurukoak, eta azkenak 70 ingurukoak. Eta azken batean, distantzia hori egi­­tea, ega­rria, beroa, ne­kea… Oso go­go­rra egiten da.

Txikituta bukatuko zenuen…
Aurreneko etapan atera, eta lehenengo abituallamentuan jaten hasi eta tripak gaizki neuzkala sumatu nuen. Gaiz­ki eta gaizki, eta sekulako pajara harrapatu nuen aurre­neko egunean. Ba aste guztia pasa nuen beherakoarekin, egunean sei aldiz komunera joanda. Eta egin nuen Titan Desert guztia, arroz zuria jaten eta ura edaten. Etapan ez nuen jaten ez barritarik, ez frutarik, ez ezer. Ura ba­ka­rrik. Eta helmugara iritsi, eta arroz zuria besterik ez. Eta ura naturala ematen ziguten, baina noski, ur naturala 45 gradutan…
Okerrena da ezin diozula buelta eman gorputzari. Bost-sei ordu pasatzen dituzu eta­pan, 40-45 gradutan. Iritsi eta beroarekin jan, dutxatu eta 50 gradutan zeuden haima­tan sartu, itzaletan ere bero, gauean ere bai… Eta horrela, ezin duzu errekuperatu, gor­putzak ez dio buelta ematen nekeari. Ez da erraza.

Poz haundia emango zizun bukatzeak, ezta?
Bai bai, oso jende gutxik bu­katzen du. Erretiratzeko arazo nagusia, izaten da ipurdian zauriak egitea. Hainbeste kilo­metro eta ordutan, men­diko bizikletan eta bibrazioa­re­kin… Goizero goizero, ipur­di­an eta kulotean baselina pila bat ematen genuen. Egunetik egu­nera, gero eta min gehiago dau­ka­zu, eta postura aldatzen zo­az. Titan Desert bat buka­tzea reto haundi bat da, ez da erra­za. Baina niri, nahiz eta gai­xorik egon, ez zitzaidan buru­tik pasa ere egin erre­ti­ra­tzeko aukera zegoenik. Tita­nak era­kutsi dit, horrelako proba ba­te­an, %80a burua dela. Mo­mentu batzu­e­tan, pen­­tsa­tzen nuen: Ander, buru­go­go­rra bai, baina hain­beste? Harri­tuta geratu naiz, nire bu­ru­aren gaitasuna­re­kin.

Anekdotak ere izango dituzu...
Normalean bi kontatzen di­tut. Bat, joan aurrekoa, San Sebastian egunekoa. Donos­tiara joan ginen, dirua bil­tze­ko errifak saltzera, eta pos­tu­a­rekin geundela, tanborrada zetorrenez, disimulatzeko kama­­rarekin grabatzen hasi nintzen. Ba kasualitatez, ko­miko ingles bat harra­patu nuen, tanborradaren aurre­tik txoroarena egiten. Bideoa lankide bati utzi, eta hortik bi egunera 14.000 bisita zeuzkan interneten. Eta telebistatik eta irratitik deitu zidaten! Kriston exitoa izan zen.
Eta beste anekdota, kasu honetan tristea, karreran ber­tan. Dena grabatzeko asmoa­re­kin joan ginen, bideo ema­naldiak egiteko eta tele­bis­tan emateko. Eta iritsi ginen egu­nean bertan, lapur­tu zizki­gu­ten bost kamara GoPro eta eskuko kamara txiki bat. Eta orduan esan ge­nuen, gu oso solidario etorri gara Ma­rrue­ko­sera; medika­men­tuez eta arro­paz gain, 3.000 euroan baloratutako kama­rak ere utzi ditugu hemen.

Eta berez hala joan zineten, modu solidarioan. Laguntza humanitarioa eramatea ere bazen zuen helburua.
Nire osabak beti eramaten du laguntza hara, eta ni ere lau aldiz egonda nengoen au­­rre­tik. Oso argi neukan, behin horrelako proiektu bat egin­da, kutsu hori nahi niola eman, laguntza humanita­rioa eramatea zela nire hel­bu­rua. 6.000 eu­ro­an balora­tu­tako medika­men­tuak era­man ditugu, eta 3 metro ku­bi­ko arropa. Gai­ne­ra, laster­ke­ta bera ere oso garestia da. Horretarako, lan asko egin dugu hiru urte hauetan, eta antolatu ditugu bertso afari bat, bertso saio potente bat, eta errifak. Eta gero, enpresa eta udalekin egon gara ha­rre­manetan. Zo­rionez, lau uda­lek lagundu digute proiektu honetan. Orain, bideo ema­nal­diak egiten ari gara, herri horietan eta beste toki asko­tan. Interesa daukanak, Twi­tter bidez kontaktatu dezake gurekin; @amatxtitan kontua da gurea.

Nola prestatu zenuen proba?
Fisikoa lantzeko, astean hiru aldiz etortzen nintzen bizi­kle­tan, lagun batekin, Berria­tu­a­tik Hernanira lanera, eta buelta ere bizikletan. Eta aste­buruan, entrenamendu luze bat eta beste bat laburragoa. Burua prestatzeko, berriz, astirik ez nuen izan. Baina nire entre­namendu mentala, uste dut izan dela benetan proiektu honetan sinistea, eta egin dudan lana. Dena eman dut, ilusio guztiarekin, eta oso gogotsu joan nintzen. Oso argi neukan zer nahi nuen egin.