«Lapurtutako haurrak hildako bezala apuntatzen zituzten hildakoen erregistroan; ondoren, beste guraso batzuk izan balute bezala apuntatzen zituzten jaioberrien zerrendan, identitate berriarekin», hori zen 1950 eta 1980 urte bitartean, haur lapurtuen kasuetan gehien erabili zen teknika; hala azaldu du Anadir Elkarteak (Asociacion Nacional de Afectados por Adopciones irregulares). Elkarteak azaldu duenez, «geroz eta gehiago dira umea lapurtu zietenaren susmoa dutenak, eta ondorioz, salaketa egin dutenak». Hernanin, Maria Luisa da (identitate fiktizioa, berak hala eskatuta) horietako bat. Elkartearekin bat egin zuen Maria Luisak urte hasieran, eta orain arte emandako pauso guztiak azaldu dizkio Kronikari. Helburua da Hernanin egoera berean egon litezkeen besteak animatzea, berak emandako pausoak ematera.
«Umea jaio, eta 25 egunetara hil egin zela esan zidaten»
Sekula ez zitzaion burutik pasa 1978ko urrian jaio zen semea hilda ez zegoenik. Urtarriletik aurrera ordea, zalantzak izaten hasi zen. Komunikabide guztietan lapurtutako haurren gaia puri-purian zegoen, eta kontatzen zituzten esperientziak eta berak bizitutakoak antza haundia zuten.
Maria Luisak orain 33 urte izan zuen haurra Donostiako Erresidentzian. Umea zazpi hilabeterekin jaio zen, eta pisua hartu bitartean, bertan geratuko zela esan zioten. 25 egun inguru egin behar zituen Erresidentzian, eta Maria Luisa egunero joaten zen esnea ematera. Egun batean ordea, telefonoz, hil egin zela esan zioten: «aste hasiera zen, eta ohi bezala, esnea ematera joan nintzen. Pisua ondo hartzen ari zela esan zidaten, eta aste horretan bertan, ostegunean edo, etxera eramatea izango nuela esan zidaten. Hurrengo egunean ordea, telefonoz deitu, eta hil egin zela esan zidaten; esnea kontrako eztarrira joan, eta itota hil zela esan zidaten».
«Kajan ekarri zidaten, Hernaniko kanpusantura»
Lapurtutako haurren ia kasu guztietan bezala, Maria Luisari ez zioten umea hilda ikusten utzi. Hiru egunez, Erresidentzian eduki zuten, eta ondoren, kajan, prezintatuta, Hernaniko kanpusantura ekarri zioten: «umea ikusten utzi ez izanak piztu zidan zalantza. Beste kasuak entzun nituenean, segituan pentsatu nuen: nik ere ez nuen ba ikusi; eta zalantza barruraino sartu zitzaidan. Traumatikoa izango zela esan eta, ez neri, ez senarrari, ez nere amari, ez inorri ez ziguten utzi. Bertan uzteko eskatu ziguten, inbestigatzeko. Handik egun gutxira funerariara joateko deitu zidaten, han datuak emanda zeudela eta, egin beharreko tramiteak egin, eta beraiek ekarriko zutela Hernaniko kanpusantura. Kaja prezintatuta ekarri zuten, eta hala enterratu genuen».
«Nire eta umearen historial klinikoa desagertu egin dira»
ANADIR elkartearekin harremanetan jarri bezain pronto, Maria Luisa aurreneko pausoak ematen hasi zen. Lehendabizi umearen heriotza-ziurtagiria eskatzera joan zen. Epaitegian eta funerarian eskatu zituen, eta horiek eskuratu zituen.
Komeriak, handik aurrera hasi ziren: «ondorengo pausoa historial klinikoa eskatzea izan zen. Eskatu eta egun batzutara ematekoak ziren, baina ez zen hala izan. Garai hartako nere eta umearen historialik ez zegoela esan zidaten; eta are gehiago, esan zidaten, umea ez zela ez Erresidentzian jaio ezta Erresidentzian hil ere. Haurdunaldian, arazo batzuk medio ere egon nintzen Erresidentzian, eta orduko historiala ere desagertua zegoen. Hau da, umearena, eta nik umearekin izan nezakeen zerikusi guztia desagertarazi zuten. Elkartetik esan didatenez, bere garaian gauzak ´ondo` egin bazituzten, urte horretan gertatutako guztia desagertarazten dute».
Maria Luisak emandako hurrengo pausoa ADN proba egitea izan zen. Irunen egin zuen, horretarako espezializatua dagoen farmazia batean. Hilabete amaieran, ADN hori orain arte proba egin duten guztienarekin konparatuko dute. Kointzidentziaren bat egongo balitz, bere umea izango litzateke. Eta azalduko ez balitz, gainontzekoekin batera, ADN bankuan gordeko litzateke, ADN berdin bat agertu arte.
«Fiskalak kanpusantuko
nitxoa irekitzeko baimena eman zain gaude»
Azken pausoa fiskalari nitxoa irekitzeko baimena eskatzea izan da. Maria Luisak azaldu duenez, idatzi bat egin dute gertatu zitzaiona azalduz, eta nitxoa irekitzeko baimena eskatuz. Hori emandakoan, bertan topatzen denarekin argituko da zalantzarik haundiena.
Gipuzkoan 280 pertsonek egin dute salaketa;
EAEn 500 pertsonek
ANADIR elkarteak jakinarazi duenez, momentuz, Gipuzkoan 280 pertsonek egin dute salaketa; eta EAEn (Gipuzkoa, Bizkaia eta Araba) 500 dira kaltetuak. Gipuzkoari erreparatuz gero, kasuak bertako 20 ospitaletan eman direla gaineratu dute: «Gipuzkoako kasu gehienak Donostiako Erresidentzikoak dira, eta ondoren, Probintziako Ospitalekoak (egungo Donostia Ospitalea). Gainontzeko ospital batzuk desagertu dira, eta beste batzuk jarraitzen dute: Ategorrietako Maternidad 18 de julio, Militarren ospitalea, Tolosako San Cosme, San Damian eta Asuncion klinika...
Elkarteak azaldu duenez, kalkulatzen da Estatuan 300.000 haur lapurtu zituztela, gurasoei hil egin zirela esanda.
Anadir elkartea
Kontakturako:
Telefonoz:
636 70 72 47
667 53 66 74
Emailez:
anadirnorte@gmail.com
paisvasco@anadir.es
Internetez:
www.anadir.es
www.facebook.com/anadir