Astigarrako zesta-puntaren ordezkari inportante bat hil zen aurreko astean: Isasa familiako puntistetan gazteena, Jose Isasa. Bere gaitasunak oso gazte zela erakutsi, eta Estatu Batuetara joana, hango Jai-Alaiean lehiatzera. Bizitza erdia eman zuen Ameriketan, frontoi batetik bestera, jaioterriaren arrastoa utziz nonahi: Asti ezizenez jokatu zuen.
Astigarragan jaio zen Jose Isasa, 1949an. Bertakoak ziren gurasoak, eta bertakoak bere sei anai-arrebak ere. Berehala hasi zen pelotarekiko zaletasuna erakusten. Eskolara joateko gogorik ez, eta edozein tarte aprobetxatzen zuen herriko arkupeetan pelotari eman eta eman aritzeko.
Goraldian zegoen, garai hartan, esku pelota. Eta baita zesta-punta ere. Gainera, bere garrantzia bazuen Astigarragak, bertan egiten baitzen zestoentzako minbrea. Josek berak, puntista zuen anaia zaharrena, Mikel, eta ez zuen zalantzarik egin. Eskolan ikasi nahi ez bazuen, frontoiko ofizioa estudiatzera. Tolosako Beotibar pilotalekura joan zen, pelota-eskolara.
Debuta, 15 urterekin
Haurra zela hasi zen zesta-puntan jolasten, eta aurrelari bezala arituta, izango zuen gaitasunik, berehala egin baitzuen debuta profesionaletan. 15 urterekin, Madrid frontoian jokatu zuen estreinakoa, Espainiako hiriburuan. Hasieran, partidu batzuetarako deitzen zioten, eta gerora sasoi luzeetarako joaten zen.
Zenbait urte eman zituen Madriden. Denak ez ziren une gozoak izan, ordea. Jokatzen ari zela, pelota batek buruan jo zuen, eta burezurra hautsi. Gutxienez hilabete bat egon zen klinikan, ingresatuta. Baina erabat osatu zen, eta soldaduska ere egin zuen, Madriden bertan. Oso gazte egin zuen, 17-18 urterekin, asmoa baitzen lehenbailehen egin eta kanpora joatea.
Bere bidaian, dena den, beste bi geldialdi ere egin zituen. Lehenik, Bartzelonara mugitu zen, hiru urtez, eta Principal Palace frontoian erakutsi zituen bere dohaiak, 1970etik 1972era. Eta ondoren, Benidormen aritu zen, Eder Jai pelotalekuan, 1973an.
Anaien bideari jarraituz
Orduan bai, erabaki zuen iritsi zitzaiola garaia, bere bi anaiek egindako bideari jarraitzeko: Ameriketako zesta-punta ezagutzeko garaia, Jai-Alai delakoa. Ozeano Atlantikoaren bestaldera joanak ziren Mikel, zaharrena, eta Jose Antonio, eta haruntz jo zuen Jose Isasak ere, Estatu Batuetara.
Floridan jarri zen bizitzen, lehendabizi. Daniako Jai-Alaiean aritu zen urte haietan. Gerora, Milfordera mugitu zen, Connecticut estatura. Han igaro zuen urte gehien, jokalari bezala.
Atsedenik gabe ematen zuen urtea. Astean bederatzi bat partidu jokatzen zituen, bi saio izaten baitziren egunero: goizez partidu batzuk, eta gauez gehiago. Tirada haundia zuen Estatu Batuetan, Jai-Alai gisa ezagutzen denak, eta frontoiak bete egiten ziren. Gainera, kinielak izaten ziren frontoietan.
Errematatzaile bikaina
Horietarako oso puntista egokia omen zen Isasa. Hala kontatzen du Alberto Bereciartuak: «Kiniela sisteman perfektua zen, errematatzaile bikaina zelako». Astigartarrarekin batera egon zen Bereciartua 11 urtez, Milforden. Baina zestoa utzita zen Isasa, dagoeneko, eta epaile lanetan aritzen zen. Hala ere, frontoietan ere egoten ziren elkarrekin: bata jokoan, eta bestea arbitro lanetan.
Bereciartuak ez zuen jokalari gisa ezagutu, baina batzuek eta besteek kontatutakoarekin deskribatzen ditu Isasaren gaitasunak: «Ez omen zen oso indartsua, baina abilezia handia zuen. Bikain aritzen zen aurreko koadroetan, eta erraz bukatzen zituen tantoak».
«Pertsona maitagarria»
Edonola ere, haren gaitasunak baino, Isasaren izaera goraipatzen du Bereciartuak: «Maitagarria zen, oso jatorra eta atsegina. Harreman ona zuen denekin». Gazteei laguntzeko prest izaten zen beti, eta edonorekin aritzen zen solasean. Horregatik, «oso gogoan» dutela azpimarratzen du Alberto Bereciartuak.
Isasaren bizipoza gogoratzen du Sergio Lopez gasteiztarrak ere: «Bakartia zen, bere munduan bizi zen, baina zoriontsu». Isasarekin bizitzen egon zen hiru urtez. «Nahikoa zuen bere irratiaren konpainia», kontatzen du; «leku guztietara eramaten zuen, eta ez zuen inor behar gustora egoteko». Irribarrea aurpegian izaten zuen beti.
Erretiratu ondoren, epaile
39 urterekin utzi zion jokatzeari, eta zesta-puntari lotuta jarraitzeko asmoz, epaile lanetan aritu zen Milforden. Orduan ezagutu zuen Bereciartuak, jokalari bezela joan zenean. Gustura bizi ziren urte haietan: «Bizimodu erraza genuen, baina zaindu egin behar ginen». Aisialdirako tartea ere izaten zuten, norberak gustuko zuena egiteko. «Joseri izugarri gustatzen zitzaion hondartza», kontatzen du Bereciartuak, «eta hantxe ematen zituen orduak, irratia entzuten». Oso gogoko zuen sukaldaritza ere: «Sukaldari ona zen, eta euskal jakiak prestatzen zizkigun».
Osasun arazoak tarteko, jaioterrira buelta
Bizitza erraza, baina, konplikatzen hasi zitzaion Isasari. Arterietan arazoak zeuzkan, eta Estatu Batuetan ebakuntza egin ondoren, jaioterrira bueltatu zen. 50 bat urterekin. Familiak hartu zuen bertan. Haren arreba Milagrosek, gogoan du zeinen gustora egon zen hasieran: «Hondartzara joaten zen, Donostiara, ia egunero. Beti aritzen zen paseoak ematen». Baina, arterietako arazoen eraginez, indar asko galdu zuen hanketan: «Gogogabetu egin zen, eta herrian geratzen zen, etxetik tabernara eta buelta». 64 urterekin, bere azken hatsa eman zuen aurreko astean, maiatzaren 13an.