Bakarrik, bakar bakarrik!
Bere maitearen hilobiaren aurrean dago, eta eskuan darama oraindik bere
maitearen hatzen usaina duen luma. Goizero paseatzen da hilerritik, hilobien
artean, eta jendea negarrez eta erreguka ikusten du. Bertan dabilen jendea
ezagutzen hasten da...
Nor da ile hori eta begi tristedun gizon hori? Nori egiten dio negar?
Berak bisitatzen duen hilobia nire emaztearen hilobitik oso gertu dago. Gizon
horrek nire arreta piztu du. Ezagutzen dudala uste dut. Bidaiaren batean topo
egingo genuen? Agian antzokian? Edo kalean? Horrela bakarrik uler dezaket inoiz
ahaztuko ez dudan begirada hura...
Gaztea eta ederra da.
Egun horietako batean hilerriko ormaren ondoan nengoela, nola iristen zen ikusi
nuen. Bera zen!
Poliki-poliki egunero joan ohi zen lekura zuzendu zen, eta belaunikatu egin zen.
Nire emaztearen hilobiaren gainean belaunikatu zen! Ez zuen errezatzen, ezta
negarrik egiten ere. Berehala zutik jarri zen eta beti bezala hilerriko bide
guztiak zeharkatu zituen. Nire aurrean gelditu eta lasai-lasai begiratu ninduen.
Deitu nahi izan nion, baina ez nion deitu... nor da nire emaztearen hilobiaren
aurrean belaunikatzera ausartzen den gizon hori? Zer zen nire emaztea gizon
harentzat? Zer egin hori jakiteko? Bat-batean nire iragana guztiz zatikatu zen.
Erotu egin ote naiz? Agian nire emazteak ez ninduen maite? Nor da gizon gazte
eder hori? .
Naiara Anzizar
Hernani Institutua