´Copenhague` bada Gipuzkoa ere

( Julen Lizaso Aldalur (*Erredakzioan euskeratua) ) Carlos Ormazabal, PIGRUG delakoaren helburuak hain dira ahulak eta zehazgabeak, teorian esaten duena eta praktikan lortzen denaren arteko aldea izugarria dela (gestio plan bat jasangarri izateko parametrotan neur­tzen ba­du­gu). Hauxe dio Alfonso de Val jaunak, gure herrian gai ho­rre­tan aitorpen haundiena duenak: «Europar Bata­su­ne­tik datozen joerekin ez dator bat PIGRUGa, kontraesanak haundiak ditu. Horregatik, ez diogu etorkizun onik ikusten. Are gutxiago, 2016 urtean kokatzen badugu. Urte horretan, PIGRUGaren hel­bu­­ruak betetzen badira, Gi­puz­­koa azken muturrean egongo li­tzateke hondakinen gestioan, Europako beste he­rrial­deekin konparatuta». Ormazabal jauna, Gipuz­koa­ko herritarrak profesionalizatuta daude, eta gaiari bu­ruz berdinetik berdinera hitz egiteko, ez da kualifikaziorik behar; nahikoa da informazioa izatea. Katalunia eta Ale­ma­nia­ra joan zinen hango eredu­ak ezagutzera. PIGRUG­a­ren helburu eta lorpenak, bi he­rrialde horietako ereduetatik oso urruti daude, biohondakinak biltzeko eta tratatzeko moduari begiratzen badiogu. Gipuzkoan erreziklatzen denari buruzko datuak (plastikoak, enbaseak, neumatikoak...) ze datu dira? Erre­zi­kla­tzen denari buruzkoak, ala berreskuratzen denari buruz­koak? Errauskailuak behar beharrezkoak ditu ma­terial horiek, material horietako asko, herritarrek kontu haundiz bereizten dituztenak. Zergatik lotsagarrikeria hau? Lotsagarrikeria ekono­mi­ko, ekologiko eta pedagogiko hau? Ez nuke iritsi nahi Camorra liburua idatzi zuen Italiako kazetari hura bezain urruti (gaur egun mafiak meha­txatuta dauka, agerian utzi zuelako zaborren negozioa), baina zera esan nahi nu­ke, PIGRUGaren helburuek koinziditu egiten dutela hondakinak biltzeko eta tratatzeko lobbien interesekin. Cons­pi­raciones toxicas liburuan salatzen dira interes horiek. Ongi izan.