Hirurak protagonista, Hernaniko errugbiaren urrezko garaian

ehundaka anekdota eta pasadizo etortzen zaizkie bu­rura gure hiru prota­gonistei, elite mailan aritu ziren urte haiek gogoratzerakoan. Lo­za­no, Quesada eta Ro­dri­gue­zek izan zuten, beste asko­rekin batera, Hernaniko errug­biaren urrezko garaia barrutik bizi­tzeko aukera. Askok, errugbia azken urteetako emaitzekin erlazio­na­tzen dute, akaso, urte asko pasa direlako ordutik. Her­naniko errugbia osasun one­koa izan da beti, baina arlo konpetitiboan, 70-80garren hamarkadan jo zuen goia. Hamarkada horren buka­eran, 1987an galdu zuen Hernanik Oho­rezko Mailan zuen lekua, eta ordutik ezin izan du berreskuratu.

Azpitxapeldun, 4 aldiz Hernanik izan du bere lekua
Ohorezko Mailan, Quesa­daren arabera, garai hartan Hernani kategoriako `oilarre­tako´ bat baitzen. Garai horretan sailkapen fa­sea jokatzen zen, eta txa­pel­dunak ziren Ohorezko Mai­la­ren baliokidea zen ligilla joka­tzen zutenak; bertan eraba­ki­tzen zen estatuko txapelduna: «sailkapen fasea Getxo, Irun, edo Atko. SS-en aurka joka­tzen genuen, besteak beste, eta guretzat partidu horiek hil ala bizikoak ziren» dio Quesadak. Tituluak ere hurbil izan zituzten hernaniarrek. Hiruen nahia zen tituloren bat eskuartean izatea, baina lortu ez izana ez dute frakasotzat jotzen: «Gure indarra ilusioa zen eta errugbia maitatzen genuelako jokatzen genuen. Guretzat titulu bat irabaztea bezain garrantzitsua zen Atko. SSen aurkako derbya irabaztea» dio Quesadak. Bidaietako pasadizoak ere oso presente dituzte. Bereziki Se­villara egin zuten bidai bat gogoratzen dute, inguruan oi­har­tzun haundia izan zuena. Que­sadak ondo gogoratzen du: «Sevillara joan ginen behin, gauez. Goizean aukera izan ge­nuen Bailenen gelditu eta bertan gosaldu eta dutxa­tze­ko. Ezer­ta­rako denborarik gabe ibili ginen, dena egun berean egin behar hori... Sevillara abiatu, partidua jokatu, eta kon­tu­ra­tzerako autobusean ginen, buel­tan. Dena egun berean! Nos­ki, par­tidua ira­bazi ere egin ge­nuen... ko­mu­ni­kabideetan oi­har­tzuna izan zuen bidaia hark». Garai hartan gainera, dirua ere ateratzen zen bidaietatik. Federazioak ordain­tzen zuen treneko billetea. Autobusean joaten baziren, dirua irabazi ere, egin zezaketen: «bidaia horietan, urarekin bazkalduz gero, dirua irabaz­ten genuen; ardoarekin berdin an­tzera geratzen ginen, eta txanpai­narekin bazkalduz gero, dirua galtzen genuen...» . Lozanok jokalariek zuten meritua ere, goraipatu nahi du bereziki: «Ni ikasten nenbilen, baina baziren taldekide batzuk goizeko ordubietan edo hiru­retan Hernanira iritsi, eta ordu gutxira, goizeko seiak aldera, fabrikara lanera joan behar zutenak. Hori, gainera, parti­duan golpe gogorrak jaso ondoren. Meritu haudia zuten».

Herri txikia, hiri haundien aurka
Rodriguez presidenteak ha­rro­tasunarekin gogoratzen di­tu ur­te haiek: «Herri txiki bat or­dezkatzen genuen, eta Madril, Valentzia, Sevilla edo Bartze­lonako talde haundien kontra lehiatzen ginen. Hernanik ho­rrelako talde bati irabaz­tea­re­kin bagenuen nahikoa poza».