GAZTAIN garaia bete-betean harrapatu dugu Manuel Utesa, Hernaniko gaztain-zalea, Plaza Berriko postuan. Euria goian-behean, eta hala ere lanari utzi ezinda ari da hernaniarra, ondo ezagutzen duen langintzan. Azarotik otsailera, bertan izango du, gaztaina erre dozena nahi duenak. Sarritan, «apaizaren dozena» tokatuko zaio gainera bezeroari; eta txarrik alerik ez. Hortik, bezero batek behin esandakoa: «gaztain dozena, eta 13 onak!». Propinakoa, jakina. Gaztain txar bat tokatzeak amorrazioa ematen dio bezeroari. Hori da azkena, Utesarentzat, baina arazo hori konpontzeko, lan egin behar. «Gaztain zaku bakoitzak 5 kilo ditu, eta beti etortzen dira 20-25 txarrak. Horiek apartatu egiten ditut nik; eta horretarako lana egin behar! Goiz osoa pasatzen dugu amak (Arantxa) eta biok gaztain bakoitzari hoxkak ateratzen». Aitak ere laguntzen omen zion. «Aita (Piter) oso iaioa zen, paperezko kukurutxoak egiten».
Aurten Avilako gaztaina
Avilako gaztaina ekarri du Utesak aurten. «Gaztainik onena hangoa dago aurten. Jertekoa ere ibili izan dut, baina aurten Avilakoa». Bertako gaztaina ez omen da lehen bezain ona. «Bertako gaztainak gaitza dauka, eta horregatik, gaitz hori harrapatzen ez duen klasea jartzen ari dira; amerikanoa esaten zaiona, edo japonesa. Klase hori da kaxkarrena, jateko». Zortzi gaztain klase behintzat, bereizten ditu Utesak, Baztanen ikasita. «Orain dela 25 urte hasi nintzen Baztango baserri batean lanean, udazkenero-udazkenero. Enaburu baserriko Felipe xaharrarekin asko ikasi nuen gaztainari buruz. Astean 1.000 kilotik gora biltzen genituen, eta urtean zortzi klase behintzat bai, jangarriak: Japonesa (kaxkarrena), San Miguela, Txertagabia, Txertagorria, Ostabeltxa, Bortalaxa, Xarobia eta Beratarra. Jateko onenak, San Miguela eta Xarobia; kaxkarrenak, Japonesa eta Beratarra. Haziendak ere besterik ez zenean jaten zituen horiek».