«Kimika eta elikagai-enpresak» artikuluan egilearen obserbazioak irakurri ondoren, nire kimika eta medikamentu-enpresakoekin parekatuz, operatiboki eta helburuz, paralelismo nabarmena ikusten dut. Ahalik eta gehiago, jakinarazten duenean Donostiako txokolate fabrika batean, kimikariak zuzendariak baino gehiago irabazten zuelako... bidea trazatuta zegoela. «Duela urte batzuk, txokolate enpresek adostu zuten suzedaneo gisa hartzen zena txokolate bihurtzea. Alkimia zaharraren oinordekoak, gaur egun zientzialariek ere distira ekonomiko handiagoa bermatzen diete enpresei».
Munduko biztanle guztiei Covid-19ren aurkako sendagai suzedaneo (ez dauka birus espezifikoa) bat injektatzea, ez dut zalantzarik egiten funtsean interes-gatazka bat dagoelako, non enpresen botere ekonomikoari eustea gailentzen den, herritarren osasunaren gainetik.
Gero eta nabariagoa da ez dela osasun-arazo bat, eta bai porrot sistemiko eta moral bat, munduko boterea duten familia gutxi horietan gertatzen den neurrigabeko handinahiaren ondoriozkoa, beste behin ere herritarrak emozionalki zauritzen dituen ingeniaritza psikosoziolinguistikoko sistemak erabiliz, gaixotasun bihurtzen den beldur psikosomatizatzailearekin....
Covid «kasuak» gehitzeak, osasun-alarmako egoerak promulgatzea ekarri zigun, eta Konstituziotik kanpo zeuden arauak jarri zizkiguten, diagnostikatzeko balio ez duen tresna batekin testatuz gero (OMEk aitortua). Gaur, estatistika nahierara modulatzen emanagoa benetako gaixoak detektatzen baino jarraitzen dute erabiltzen PCRak... Eta, hala ere, horretan irautea, sendatze zaileko zauri psikosozial bat sortzen ari da, eta kontu eman beharko dute honako gai hauei buruz: Zergatik ez zen entzun beste aldeko zientifikoei? Zergatik iritsi dira hain urruti, beste urtetako «kasu» errealak parekatuz baino «pandemia» izendatzea arrazoiagatik?