Unairen bertso bateko lau lerro komentatu nahi nituzke. Kasu honetan, gerra-kazetariaren aita dugu Unai:
Telebistaren aurrean nago
Ta ez det ikusi beharrik
Bonba artean ari da hizketan
Peto batekin bakarrik
Lerro sinpleak dirudite. Bat ere brilorik gabeak. Baina, nire ustez, kazetarien bideo kamara baten lana egiten dute. Eta kamarak bi mundu antagonista hartzen ditu, batean. Aitaren mundua eta semearena.
Baina, bi mundu antagonista horiek, gauza batean batzen dira: eguneroko errutinaren parte dira. Telebista aurrean egotea, errutina da, noski. Baina, baitere, gerra: «…ez det ikusi beharrik, bonba artean ari da hizketan…».
Oso elementu gutxi azaltzen dira kamarak hartutako toma horretan: telebista, bonbak, hizketa eta petoa. Halere, lau elementu horiek, esan gabe, aditzera ematen dutena, sakona da, oso.
Petoan, PRESS hitza jartzen duela, emango genuke. Alegia, frankotiratzaile batentzako diana perfektua.
Bonbak aipatuta, entzun gogor batek ere entzun dezake eztandak ateratzen duen burrunba, eta itsu batek ere ikus ditzake etxeak deseginda, eta jendea hilda.
Kazetaria hitz egiten ari da. Baina, ez zaio ezer ere entzungo: bonbek ahotsa ozenagoa ohi dute kazetari guztiek baino. Eta hori jakinda ere, gure kazetariak ez etsiko: «semea dago egoskorkerian» dio Unaik hurrengo bertsoan.
Unairen lau lerro horiekin, Alfred Hitchcock batek filmatuko luke eszena eder bat, bere suspense eta guzti.
Unaik zioen, odolaren partez errimak zituela, zainetan. Berak jakingo du. Ni ziur nago, Unairen zainetan, Hitchcock baten odol berbera dagoena, irakiten, bor bor. Edo, Unaik bota zuenean, «azken txanpa ematera olatu gainean», zer da hori, zinea egiteko kamara ez bada?
Jexux Eizagirre Portillo