Karabel Ez! Ez! Ez!

Kapitalak inposatzen du ga­ra­pen eta hazkunde erritmo bat, zeinak gainditu egiten di­tu­en muga finantzarioak, azpi­egiturak garatuz eta hi­gi­­ezinen merkatu bat sortuz. Modu horretan, lurra kuadrikulatu egiten dute salgai jar­tzeko, eta bitartean, plan urbanistikoek kaleak luzatu nahi dituzte eta zerbitzu pu­bli­koak haunditu. Ferro­ka­rrilak eta tranbiak aurrena, eta autobusek eta automobilek ondoren, auzo pobreak sortuko dituzte, herriaren eztanda eragingo dutenak, hura zatikatuz.
Prozesu horrek gainditu egingo ditu hasieran harresiz inguratutako herriak, aglomeratu inpertsonal, eten eta deszentratu batean. Be­rri­kuntza teknologikoak us­ti­atzeko aitzakiarekin, azpiegitura haundiak egiten dira (AHT, autobiak, tunelak, ten­tsio altuko lineak...). Alegia, autoa eta hormigoia direla bere eboluzioa.
Kotxea bilakatzen da lu­rral­deko faktore suburbiala eta suntsitzailea. Zirkula­zio­ak eta aparkatzeak, desplazamendu gehiago egitea es­katzen dute. Espazioa kotxearena da, eta gidaria, makina gauzatzearen sinboloa. Autopista eta autobiek lurraldea moldatu eta artikulatu egiten dute, pertsonek erabakitako planifikazio koherente baten gainetik. Konstruk­zio­aren eta finantzen espekulazioak, bere oinarrian dauka azpiegituren eraikun­tza eta finantzaketa, eta presio talde indartsuena da, bes­te zenbaitekin batera: bana­ke­tarena, automobilena, pe­tro­kimikoa, elektrikoa, higi­e­zinena...
Makroproiektuek, noski, bere boterea haunditu baino ez dute egin.