Duela gutxi, komunikabideetan irakurri dut Eusko Jaurlaritzak Gaztelagun diru laguntza aldatu duela alokairuaren prezioen gorakada egokitzeko, eta, gainera, tentsionatutako eremuetan dauden onuradunen kopurua handitu duela.
Orain arte dena zuzena dela dirudi, baina gaian pixka bat sakontzen badugu, hobeto uler dezakegu zer dagoen azpian, eta nor den benetan onura ateratzen duena; hau da, norentzat legeztatzen den. Horretarako, etxeak alokatuz negozioa egitearen jarduera ekonomikoa agerian utzi behar da.
Badira eskrupulurik gabeko etxeen jabeak, beren jabetzak alokairuan jartzen dituztenak, ahalik eta etekinik handiena ateratzeko. Bere helburua maizterrak ahalik eta gehien ordaintzea da, sor diezaiokeen sufrimendu kantitatea kontuan hartu gabe. Premisa da ahalik eta etekin handiena ateratzea bere finantza produktuari. Gainera, jabea botere egoeran dago, bere jabetza ezinbestekoa baita maizterrak bere oinarrizko beharrak bete ahal izateko. Horri gehitu behar zaio, ia ez dagoela alokatzeko etxerik.
Alokairuen prezioak aspalditik ari dira igotzen, eta duela bi urte 700 euro balio zuena 900 euro edo gehiago kostatzen ari da gaur egun. Hau da egoera. Dirulaguntzak edo laguntzak ematen direnean, maizterrek baliabide gehiago dituzte alokairua ordaintzeko, eta, beraz, jabeek prezioak igotzen dituzte, maizterrek ordainketa handiagoak beren gain har ditzaketela jakinda. Horrela, logika espekulatiboa elikatzen da alokairuaren eremuan. Eta dena diru publikoarekin.
Laguntzak ematea ondo legoke, baldin eta lehenengo alokairuen prezioak mugatzen badira. Adibidez, prezioak 400 eta 700 euro arteko kopuruetara mugatzen baditugu eta ondoren laguntza behar duten pertsonei ematen badiegu, merkatuan esku hartzen arituko ginateke, alokairuaren merkatu espekulatibora 'gasolina bota' gabe. Borondate politikoaren kontua da, besterik ez.