Baliteke Hernaniko Udalak, ikastolek, gainerako ikastetxeek eta etorkinei laguntzeko elkarteek lan koordinatua egitea gehiegizko elikagaiengatik nutrizio-gabeziak jasaten ari diren familia etorkinak hautemateko, hemengoekin beharrezko balantzea ez lortzeagatik eta jatorrizko herrialdean bezala osasuntsu mantentzeagatik.
Erdialdetik eta Hego Amerikatik, Txinatik eta Pakistandik eta Rumaniatik eta Magrebetik datozenek ez bezala, ziurrenik Saharaz hegoaldeko Afrikatik datozenek dute zailena.
Oso begiko dut Saharaz hegoaldeko familia bat, eta harekin adiskidetasuna eta ezagutzak trukatzen ditut. Aita duela 12 urte iritsi zen, eta bikotekidea eta 4 haurren ama duela bost urte. Txikienak 7 hilabete ditu eta hurrengoak 4 urte; zaharrenak 12 eta bigarrenak 10 urteak.
Gurasoak altuak dira, eta hemen beste berezitasun anatomiko deigarri eta desegoki batzuk nabarmendu nahi izan gabe, 130 eta 120 kilo inguru pisatzen dute bakoitzak. Arazorik handiena da haur nagusiek bide bera jarraitzeko aztarnak dituztela.
Alokairu pribatuko etxebizitzaren kostuaren arazoaz gain, 52 metroko batean eta hezetasunarekin bizi behar izaten dute, gainera gero eta obesitate handiagoa gehitzen zaio, oraindik gaixotasun-atalasera igaro gabe, gaztetasunari esker. Lehenengoa konpontzeko, eta asistentzia-mailan ezagutzen diren berezitasunak eta bereizgarriak dituen herri batean bizi direnez, zaila dute konpontzea, nahiz eta aitak aspaldidanik erraz laguntzen duen diru-kutxa publikoetan, bere soldata gordinaren %45arekin. Bigarrenerako prest daude jaten irakasteko... eta horretan ari gara.
Kontua da erraz egon litezkeela beste familia batzuk egoera berean, eta, horretarako, komeniko litzateke aipatutako koordinazio hori. Horrela, halaber, ondasun publiko "gutxi"
iragarritakoak ekitate handiagoz bana zitezen, zeren eta, familia txikiagoarekin eta inoiz ere diru-kutxa publikoei ekarpenik txikiena ere ez egitearekin, zenbaitek zerbait gehiago eta ziur berriagoa baitutela.
Iulen lizaso Aldalur