Duela urtebete itzali zen zure argia, eta ordutik zugana eramaten nauen bidea baino ez dut bilatzen. Ez dakizu zein zaila den bizitza zu gabe. Zaila da elkarrekin eraiki genuen guztia nola desagertzen joan den ikustea, minaren, haserrearen, tristuraren eta ulertezintasunaren artean.
Kontsolamendu pixka bat baino ez dut aurkitzen zu ezagutu izan ez bazintut askoz okerragoa izango zela jakitean. Partekatzen dugun maitasuna gure bizitzako maitasuna izan zela sentitzeko ziurtasunean. Elkarrekin zoriontsu izan ginela ziurtatzean. Ekuazioaren gure V perfektua aurkitzen dugula jakitean. Baina hemen geratu naiz, ezertan sinetsi gabe.
Eta geroztik niretzat lasaitasunezko «txilina» entzun den arren, oroitzapenek errukirik gabe erasotzen naute, eta dena urez betetzen da zure joatearen minarekin, zu ez edukitzearen tristurarekin eta ezertarako balio ez duten malkoekin.
Gure Sendoa, ez dizut barkatzen egin zenidan promesa bakarra bete ez izana: Ni betirako zaintzea.
Berriro aurkitu arte.